Górz­nień­sko-Lidz­bar­ski Park Kra­jo­bra­zo­wy leży na gra­ni­cy trzech woje­wództw: mazo­wiec­kie­go, war­miń­sko-mazur­skie­go i kujaw­sko-pomor­skie­go. Więk­szość jego obsza­ru zaj­mu­ją lasy, przez co jest przez nie­któ­rych nazy­wa­ny Zie­lo­ny­mi Płu­ca­mi Pol­ski. Bogac­two flo­ry i fau­ny par­ku kry­je się w skry­tych za drze­wa­mi tor­fo­wi­skach i nad brze­ga­mi licz­nych jezior ryn­no­wych. Miej­sce to jest chęt­nie odwie­dza­ne przez tury­stów spra­gnio­nych wypo­czyn­ku na łonie dzi­kiej przyrody.

Swo­ją boga­tą rzeź­bę tere­nu Górz­nień­sko-Lidz­bar­ski Park Kra­jo­bra­zo­wy zawdzię­cza ostat­nie­mu zlo­do­wa­ce­niu. Miej­sco­we akwe­ny zasi­la prze­pły­wa­ją­ca tędy rze­ka Bry­ni­ca. Park jest schro­nie­niem dla wie­lu gatun­ków roślin i małych zwie­rząt. Rośnie tu wie­le drzew uzna­nych za pomni­ki przy­ro­dy. Na tere­nie par­ku ist­nie­je szcze­gól­nie wie­le sie­dlisk dzi­kich pta­ków, a w jego czy­stych wodach pły­wa­ją m.in. bobry.

Dosko­na­ły­mi baza­mi wypa­do­wy­mi do zwie­dza­nia par­ku są poło­żo­ne w woje­wódz­twie kujaw­sko-pomor­skim Górz­no oraz Lidz­bark Wiej­ski w woje­wódz­twie war­miń­sko-mazur­skim. Są to zna­ne miej­sco­wo­ści wypo­czyn­ko­we, dys­po­nu­ją­ce nie­złą infra­struk­tu­rą tury­stycz­ną i wie­lo­ma ośrod­ka­mi wcza­so­wy­mi. Poło­żo­ne w zachod­niej czę­ści par­ku Górz­no jest roz­cią­gnię­te pomię­dzy dwo­ma nie­wiel­ki­mi jezio­ra­mi: Górzeń­skim i Młyń­skim. Nad brze­giem pierw­sze­go z tych akwe­nów znaj­du­je się przy­stań żagló­wek. Jezio­ro Górzeń­skie jest dosko­na­łym miej­scem do pły­wa­nia kaja­kiem. Chęt­nie ścią­ga­ją nad jego wody rów­nież wędkarze.

Lidz­bark leży zaraz za pół­noc­no-wschod­nią gra­ni­cą par­ku, już na tere­nie sąsied­nie­go, Wiel­skie­go Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go. Od par­ku górz­nień­sko-lidz­bar­skie­go dzie­li go nie­ca­łe 4 km dłu­go­ści ryn­no­we­go Jezio­ra Lidz­bar­skie­go. Rów­nież ten czy­sty akwen jest ulu­bio­nym miej­scem miło­śni­ków spor­tów wod­nych. Dodat­ko­wym atu­tem miej­sco­wo­ści jest kame­ral­na, zabyt­ko­wa sta­rów­ka z XVIII-wiecz­nym kościo­łem św. Woj­cie­cha i ruina­mi śre­dnio­wiecz­nej basz­ty zamkowej.

Nad brze­giem Jezio­ra Lidz­bar­skie­go roz­po­czy­na się oko­ło 10-kilo­me­tro­wy szlak tury­stycz­ny doli­ną rze­ki Wel. Trakt pro­wa­dzi naj­pierw na Gór­kę, gdzie mie­ści­ła się kie­dyś wcze­sno­śre­dnio­wiecz­na, sło­wiań­ska osa­da, któ­ra dała począ­tek Lidz­bar­ko­wi. Póź­niej idą­cy szla­kiem tury­sta docie­ra do brze­gu rze­ki Wel. Jest ona nie­wiel­kim dopły­wem Drwę­cy i wypły­wa ze źró­dła na połu­dnio­wych sto­kach more­no­wych Wzgórz Dylew­skich. W płyt­kiej i czy­stej rze­ce, któ­ra łączy się z kil­ko­ma oko­licz­ny­mi jezio­ra­mi, moż­na doj­rzeć prze­pły­wa­ją­ce ryby. Inny ze szla­ków tury­stycz­nych wycho­dzą­cych z Lidz­bar­ku, pro­wa­dzi brze­giem Jezio­ra Lidz­bar­skie­go do rezer­wa­tu „Klo­no­wo”, w któ­rym moż­na podzi­wiać kil­ka wie­ko­wych pomni­ków przyrody.

Jed­nym ze szla­ków tury­stycz­nych, któ­ry ma swój począ­tek w Górz­nie, moż­na dotrzeć w szu­wa­ry i na bagna w odda­lo­nym o kil­ka kilo­me­trów na wschód rezer­wa­cie przy­ro­dy Czar­ny Bryńsk. Znaj­du­je się tu małe jezio­ro o tej samej nazwie. Kie­ru­jąc się dalej na pół­noc, wzdłuż gra­ni­cy woje­wództw kujaw­sko-pomor­skie­go i war­miń­sko-mazur­skie­go, moż­na dotrzeć do nad­le­śnic­twa Bucz­ko­wo, mija­jąc po dro­dze nie­wiel­kie, zato­pio­ne w pusz­czy osady.