Park Kra­jo­bra­zo­wy Pod­la­ski Prze­łom Bugu leży w pół­noc­no-wschod­niej czę­ści woje­wódz­twa lubel­skie­go i cią­gnie się wzdłuż gra­ni­cy z Bia­ło­ru­sią. Sta­no­wi on nie­zwy­kle cen­ną enkla­wę dzi­kiej przy­ro­dy z wie­lo­ma sie­dli­ska­mi wod­nych pta­ków. Coś dla sie­bie znaj­dą tutaj też wiel­bi­cie­le zabyt­ków. Roz­rzu­co­ne po par­ku osa­dy są praw­dzi­wym miej­scem spo­tka­nia kul­tur Wscho­du i Zachodu.

Teren par­ku cią­gnie się wzdłuż pra­we­go brze­gu rze­ki Bug, od Tere­spo­la na połu­dnio­wym wscho­dzie, aż do Dro­hi­czy­na na pół­noc­nym zacho­dzie. Będą­ca jego osią i wyzna­cza­ją­ca gra­ni­cę dwóch państw rze­ka na tym odcin­ku mean­dru­je i ma nie­ure­gu­lo­wa­ne brze­gi. Cza­sa­mi woda wdzie­ra się bez­po­śred­nio w nie­prze­by­ty las i na łąki, a gdzie indziej pod­my­wa wyso­kie, piasz­czy­ste osu­wi­ska. W wie­lu miej­scach moż­na się prze­pra­wić na jej dru­gi brzeg pro­mem. Nie­wiel­ka inge­ren­cja czło­wie­ka w miej­sco­we śro­do­wi­sko przy­rod­ni­cze spra­wi­ła, że w Par­ku Kra­jo­bra­zo­wym Pod­la­ski Prze­łom Bugu schro­ni­ło się wie­le rzad­kich gatun­ków roślin i zwie­rząt. Wystę­pu­ją tu m.in. bobry, wydry i żół­wie błot­ne, a tak­że wie­le obję­tych ochro­ną pła­zów i ptaków.

Cho­ciaż do sfor­so­wa­nia nie­któ­rych leśnych ście­żek Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go Pod­la­ski Prze­łom Bugu nie­rzad­ko potrzeb­na jest macze­ta, sto­sun­ko­wo łatwo do nie­go doje­chać, np. kie­ru­jąc się dro­gą kra­jo­wą nr 2 na Tere­spol. Naj­po­pu­lar­niej­sze miej­sco­wo­ści wypo­czyn­ko­we w tym rejo­nie to Mierz­wi­ce, Kóz­ki, Ser­pe­li­ce i Neple. Moż­na w nich wyna­jąć pokój lub domek let­ni­sko­wy. W całym par­ku nie bra­ku­je tak­że pól namiotowych.

Tery­to­rium Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go Pod­la­ski Prze­łom Bugu jest wąskie i podłuż­ne. Daje to szan­sę zoba­cze­nia wszyst­kich naj­waż­niej­szych jego atrak­cji trzy­ma­jąc się tyl­ko jed­ne­go, głów­ne­go trak­tu tury­stycz­ne­go, jakim jest tu Nad­bu­żań­ski Szlak Pie­szy. Swo­ją podróż moż­na roz­po­cząć w miej­sco­wo­ści let­ni­sko­wej Neple, poło­żo­nej na wschod­nim skra­ju par­ku, koło Tere­spo­la. Ta nie­wiel­ka wieś, poza nie­złą bazą noc­le­go­wą, ma do zaofe­ro­wa­nia tury­stom tak­że bar­dzo cie­ka­we zabyt­ki. War­to w niej zwró­cić uwa­gę na pięk­ny zespół pała­co­wo-par­ko­wy, będą­cy nie­gdyś posia­dło­ścią rodzi­ny poety Julia­na Ursyn Nie­rm­ce­wi­cza. Obec­ny dwór z kolum­na­mi pocho­dzi z okre­su przed­wo­jen­ne­go. W samym par­ku stoi też tzw. „Biwak”, czy­li nie­wiel­ki pała­cyk, do któ­re­go w pierw­szej poło­wie XIX w. lubił przy­jeż­dżać rosyj­ski car Alek­san­der I. Cie­ka­wą budow­lą w Neple jest tak­że daw­na, XVIII-wiecz­na cer­kiew unic­ka, wyko­rzy­sty­wa­na obec­nie jako rzym­sko­ka­to­lic­ka parafia.

Nad­bu­żań­ski Szlak Pie­szy pro­wa­dzi z oko­lic Tere­spo­la na zachód. Kolej­nym przy­stan­kiem po wsi Neple jest Krzy­czew. Ozdo­bą tej miej­sco­wo­ści jest daw­na, drew­nia­na cer­kiew unic­ka z począt­ku XIX w. i pocho­dzą­cy z tego same­go okre­su dwo­rek szla­chec­ki. Trakt nad­bu­żań­ski wie­dzie następ­nie do odda­lo­ne­go o 6 km Pra­tu­li­na. Miej­sco­wość ta była kolej­nym w tym rejo­nie, waż­nym ośrod­kiem gre­ko­ka­to­lic­kim. Pamiąt­ką po miesz­ka­ją­cych tu przez wie­ki uni­tach jest kla­sy­cy­stycz­ny kościół, któ­ry zara­zem peł­ni rolę sank­tu­arium męczen­ni­ków pod­la­skich. Byli to miesz­kań­cy wsi, któ­rzy w XIX w. zgi­nę­li z rąk żoł­nie­rzy car­skich, ponie­waż nie chcie­li zgo­dzić się na włą­cze­nie ich kościo­ła do cer­kwi prawosławnej.

Kolej­nym cie­ka­wym przy­stan­kiem na nad­bu­żań­skim szla­ku jest wieś Woro­blin, gdzie moż­na zoba­czyć ruiny XIX-wiecz­ne­go dwor­ku. Następ­nie trakt wie­dzie do poło­żo­ne­go w cen­trum par­ku Jano­wa Pod­la­skie­go. Moż­na tu zoba­czyć ruiny daw­ne­go zam­ku bisku­pów pod­la­skich, któ­ry na dro­dze licz­nych prze­bu­dów przy­brał for­mę pro­ste­go, baro­ko­we­go pała­cu. W Jano­wie Pod­la­skim dzia­ła rów­nież reno­mo­wa­na stad­ni­na koni z zabyt­ko­wy­mi zabu­do­wa­nia­mi. Cie­ka­wym obiek­tem jest tu tak­że baro­ko­wy kościół pw. św. Trójcy.

Nad­bu­żań­ski Szlak Pie­szy pro­wa­dzi dalej na zachód, wśród pięk­nej przy­ro­dy i rusty­kal­nych, drew­nia­nych zabu­do­wań oko­licz­nych wsi, aż do gra­nic sąsied­nie­go, Nad­bu­żań­skie­go Par­ku Krajobrazowego.