Sie­ra­do­wic­ki Park Kra­jo­bra­zo­wy obej­mu­je pół­noc­ną część Gór Świę­to­krzy­skich i zaczy­na się już na połu­dnio­wo-zachod­nich przed­mie­ściach Sta­ra­cho­wic. 85 pro­cent jego tery­to­rium sta­no­wią lasy. Rosną one na licz­nych wznie­sie­niach ozdo­bio­nych tu i ówdzie malow­ni­czy­mi for­ma­cja­mi skal­ny­mi. Oprócz dzi­kiej przy­ro­dy, praw­dzi­wym bogac­twem par­ku jest jego nie­zwy­kłe dzie­dzic­two kulturowe.

Tery­to­rium par­ku roz­cią­ga się pomię­dzy doli­ną rze­ki Kamien­nej na pół­no­cy, a Doli­ną Bodzen­tyń­ską. W jego obrę­bie znaj­du­je się gór­skie Pasmo Sie­ra­do­wic­kie, któ­re­go naj­wyż­szym wznie­sie­niem jest wspi­na­ją­cy się na wyso­kość 435 m n.p.m. Kamień Mich­niow­ski. W par­ku żyją m.in. jele­nie, dzi­ki i sar­ny, a tak­że wie­le gatun­ków pta­ków i nietoperzy.

Dobry­mi baza­mi wypa­do­wy­mi do zwie­dza­nia par­ku są Sta­ra­cho­wi­ce, a tak­że poło­żo­ny na jego zachod­nim skra­ju Suched­niów, gdzie moż­na zna­leźć kil­ka pen­sjo­na­tów. Poza tym w wie­lu miej­sco­wo­ściach na jego obrze­żach dzia­ła­ją gospo­dar­stwa agro­tu­ry­stycz­ne i kem­pin­gi. W Sta­ra­cho­wi­cach war­to zoba­czyć cie­ka­wy zaby­tek archi­tek­tu­ry prze­my­sło­wej w posta­ci ogrom­ne­go, XIX-wiecz­ne­go pie­ca i ota­cza­ją­ce­go go kom­plek­su prze­my­sło­we­go. Więk­szość obiek­tów w mie­ście pocho­dzi z tego same­go lub następ­ne­go stu­le­cia. W Sta­ra­cho­wi­cach znaj­du­je się tak­że popu­lar­ne kąpie­li­sko Pia­chy, poło­żo­ne nad jed­nym z miej­sco­wych zalewów.

Ze Sta­ra­cho­wic moż­na się udać czer­wo­nym szla­kiem tury­stycz­nym do odda­lo­ne­go o kil­ka kilo­me­trów na zachód Wąchoc­ka. Trakt ten wie­dzie pół­noc­nym skra­jem Sie­ra­do­wic­kie­go Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go. W Wąchoc­ku wzno­si się wspa­nia­ły zespół klasz­tor­ny cyster­sów, któ­re­go począt­ki się­ga­ją XII w. W zabyt­ko­wym kom­plek­sie znaj­du­je się dosko­na­le zacho­wa­ny kościół romań­ski, a tak­że wznie­sio­ne w tym samym sty­lu w XIII w., a potem prze­bu­do­wa­ne w na modłę rene­san­so­wą budyn­ki klasz­tor­ne. Opac­two to może śmia­ło kon­ku­ro­wać swym pięk­nem z naj­słyn­niej­szy­mi tego typu obiek­ta­mi z zachod­niej i połu­dnio­wej Europy.

Z Wąchoc­ka czer­wo­ny szlak tury­stycz­ny pro­wa­dzi do poło­żo­ne­go przy pół­noc­no-zachod­nim skra­ju par­ku Skar­ży­ska Kamien­nej. Naj­cie­kaw­szy­mi obiek­ta­mi w tym prze­my­sło­wym mie­ście, podob­nie jak w Sta­ra­cho­wi­cach, są przy­kła­dy daw­nej archi­tek­tu­ry indu­strial­nej oraz kościo­ły i budyn­ki uży­tecz­no­ści publicz­nej z XIX i XX w. Nie­co star­szą, bo pocho­dzą­cą jesz­cze sprzed roz­bio­rów Pol­ski, baro­ko­wą świą­ty­nię moż­na nato­miast obej­rzeć w pobli­skim Suche­dnio­wie. Do miej­sco­wo­ści tej pro­wa­dzi ze Skar­ży­ska Kamien­nej żół­ty szlak tury­stycz­ny PTTK. Trakt ten wie­dzie dalej na wznie­sie­nie o nazwie Wykus, wspi­na­ją­ce się na wyso­kość 326 m n.p.m. Znaj­du­je się na nim kaplicz­ka i licz­ne mogi­ły żoł­nie­rzy pol­skie­go pań­stwa pod­ziem­ne­go, pole­głych w cza­sie II woj­ny światowej.

Wzgó­rze Wikus jest waż­nym węzłem szla­ków tury­stycz­nych Sie­ra­do­wic­kie­go Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go i jego oko­lic. Prze­bie­ga tędy m.in. nie­bie­ski szlak tury­stycz­ny z Wąchoc­ka do Cedzy­ny. Naj­cie­kaw­szym przy­stan­kiem tego trak­tu jest leżą­cy kil­ka kilo­me­trów od połu­dnio­wych gra­nic par­ku Bodzen­tyn, w któ­rym wzno­szą się monu­men­tal­ne ruiny XIV-wiecz­ne­go zam­ku. Cie­ka­wy­mi obiek­ta­mi są tu tak­że gotyc­ki, XV-wiecz­ny kościół Wnie­bo­wzię­cia NMP i św. Sta­ni­sła­wa Bisku­pa oraz nie­co mniej­szy kościół św. Ducha z XVII w. Wokół bodzen­tyń­skiej sta­rów­ki zacho­wa­ły się nato­miast pozo­sta­ło­ści śre­dnio­wiecz­nych obwa­ro­wań miejskich.

Aby dotrzeć na obję­te rezer­wa­tem przy­ro­dy, naj­wyż­sze wzgó­rze par­ku, czy­li Kamień Mich­niow­ski, nale­ży się udać z Suche­dnio­wa na połu­dnie nie­bie­skim szla­kiem tury­stycz­nym, pro­wa­dzą­cym do Berezowa.