Suwal­ski Park Kra­jo­bra­zo­wy leży w pół­noc­nej czę­ści woje­wódz­twa pod­la­skie­go, nie­da­le­ko gra­ni­cy z Litwą. Obej­mu­je nie­zwy­kle malow­ni­cze tere­ny z wie­lo­ma jezio­ra­mi, wznie­sie­nia­mi more­no­wy­mi i wąwo­za­mi, ukształ­to­wa­ny­mi pod­czas ostat­nie­go zlo­do­wa­ce­nia. Park jest świet­nym miej­scem do pły­wa­nia kaja­kiem lub węd­ko­wa­nia, a tutej­sze wio­ski mają do opo­wie­dze­nia nie­zwy­kłą histo­rię. Świet­nie się go zwie­dza tak­że na rowerze.

Uni­ka­to­we bogac­two przy­rod­ni­cze i warun­ki geo­lo­gicz­ne Suwal­skie­go Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go spra­wi­ły, że był on pierw­szym utwo­rzo­nym w Pol­sce par­kiem kra­jo­bra­zo­wym. Leży oko­ło 20 km na pół­noc od Suwałk, obej­mu­jąc swo­im sto­sun­ko­wo nie­wiel­kim tery­to­rium pół­noc­ną część Poje­zie­rza Suwal­skie­go. Więk­szość par­ku zaj­mu­ją malow­ni­czo roz­rzu­co­ne na łagod­nych pagór­kach grun­ty orne, poprze­ci­na­ne gdzie­nie­gdzie leśny­mi zagaj­ni­ka­mi. Rzeź­bę tere­nu uroz­ma­ica­ją widocz­ne tu i ówdzie gła­zo­wi­ska. Odda­lo­ny od dużych aglo­me­ra­cji miej­skich i ośrod­ków prze­my­sło­wych park jest waż­ną enkla­wą dzi­kiej przy­ro­dy. Żyją tu m.in. bobry, wil­ki, gro­no­sta­je i łasi­ce, a tak­że takie gatun­ki pta­ków, jak zimo­ro­dek, błot­niak sta­wo­wy i dzię­cioł czarny.

W Suwal­skim Par­ku Kra­jo­bra­zo­wym znaj­du­je się 25 jezior, z któ­rych naj­więk­sze to poło­żo­ne w jego zachod­niej czę­ści Jezio­ro Hań­cza. Jest ono naj­głęb­szym zbior­ni­kiem wod­nym w Pol­sce i na całym Niżu Euro­pej­skim. Miej­sca­mi jego dno leży ponad 100 m poni­żej lustra wody. Nie­zwy­kły eko­sys­tem akwe­nu zade­cy­do­wał, że został on w cało­ści obję­ty rezer­wa­tem przy­ro­dy. Wybrze­że Jezio­ra Hań­cza jest kamie­ni­ste. Cie­ka­wym zbio­ro­wi­skiem gła­zów narzu­to­wych jest poło­żo­ne nad jego połu­dnio­wym brze­giem Gła­zo­wi­sko Bacha­no­wo. To rezer­wat przy­ro­dy umiej­sco­wio­ny w doli­nie wpły­wa­ją­cej do naj­głęb­sze­go jezio­ra w Pol­sce rze­ki Czar­na Hań­cza. Nad zachod­nim brze­giem Jezio­ra Hań­cza wybi­ja się Góra Lesz­czy­no­wa, wyso­ka na 272 m n.p.m. W nie­wiel­kich osa­dach roz­rzu­co­nych nad tym akwe­nem moż­na zna­leźć pen­sjo­nat lub wyna­jąć domek let­ni­sko­wy. O gospo­dar­stwa agro­tu­ry­stycz­ne, pola namio­to­we i małe ośrod­ki wypo­czyn­ko­we nie­trud­no tak­że w wie­lu innych zakąt­kach parku.

Po zachod­niej stro­nie od Góry Lesz­czy­no­wej, nad lewym brze­giem Jezio­ra Hań­cza, prze­bie­ga żół­ty szlak rowe­ro­wy. Moż­na nim zato­czyć pętlę wokół całe­go akwe­nu. Obok góry leży nie­wiel­ka osa­da Prze­łom­ka, w któ­rej war­to zwró­cić uwa­gę na zabyt­ko­wą Cha­łu­pę Klej­mon­ta. Jest ona cha­rak­te­ry­stycz­nym dla pół­noc­nej Suwalsz­czy­zny wiej­skim budyn­kiem, wznie­sio­nym jesz­cze w 1880 r.

Żół­ty szlak rowe­ro­wy pro­wa­dzi z Prze­łom­ki na połu­dnie do Gła­zo­wi­ska Bacha­no­wo, a następ­nie do wsi Tur­tul, w któ­rej znaj­du­je się sie­dzi­ba Suwal­skie­go Par­ku Kra­jo­bra­zo­we­go. Cie­ka­wym obiek­tem są tutaj też ruiny mły­na wod­ne­go na rze­ce Czar­na Hań­cza. Za Tur­tu­lem żół­ty szlak rowe­ro­wy skrę­ca na pół­noc­ny wschód i pro­wa­dzi do miej­sco­wo­ści Wodził­ki. Wieś zosta­ła zało­żo­na przez rosyj­skich sta­ro­obrzę­dow­ców. Jest to pra­wo­sław­na mniej­szość reli­gij­na, któ­ra w XVII i XVIII w. musia­ła szu­kać schro­nie­nia przed prze­śla­do­wa­nia­mi we wła­snej ojczyź­nie na obsza­rze daw­nej Rzecz­po­spo­li­tej. Wodził­ki zosta­ły przez nich zało­żo­ne pod koniec XVIII w., a tutej­sza drew­nia­na świą­ty­nia pocho­dzi z lat 20-stych XX w. Potom­ko­wie sta­ro­obrzę­dow­ców miesz­ka­ją w Suwal­skim Par­ku Kra­jo­bra­zo­wym do dziś, a w miej­sco­wych wsiach moż­na usły­szeć sta­rą, rosyj­ską gwarę.

Żół­ty szlak rowe­ro­wy pro­wa­dzi z Wide­łek dalej na pół­noc. Po dro­dze moż­na zoba­czyć sta­ry cmen­tarz ewan­ge­lic­ki w miej­sco­wo­ści Łopu­cho­wo. Kolej­nym cie­ka­wym przy­stan­kiem na szla­ku są ruiny dwor­ku szla­chec­kie­go nad pół­noc­nym brze­giem Jezio­ra Hań­cza. Stam­tąd trakt zakrę­ca zno­wu na połu­dnie, w kie­run­ku Góry Leszczynowej.