Transkrypcja: Wspinaczka — statyczna i dynamiczna

Cześć, nazy­wam się Jago­da Adam­czyk, ja jestem Andrzej Jan­ka, jeste­śmy instruk­to­ra­mi spor­tu z Klu­bu Wyso­ko­gór­skie­go w Pozna­niu. Dzi­siaj opo­wie­my Wam o wspi­na­niu sta­tycz­nym i dyna­micz­nym. Wspi­nacz­ka sta­tycz­na cha­rak­te­ry­zu­je się tym, że mamy na ścia­nie mini­mum 3 punk­ty pod­par­cia, np. 2 nogi, 2 ręce, albo jed­na noga – gdy zmie­nia­my krok – i 2 ręce, albo 2 nogi i jed­na ręka. Mini­mum 3 punk­ty pod­par­cia albo 4, wte­dy ta wspi­nacz­ka jest spo­koj­na, powol­na, panu­je­my nad swo­imi ruchami.

Cza­sa­mi nie może­my się­gnąć do chwy­tu. Wte­dy musi­my użyć dyna­mi­ki, musi­my się wybić. To jest spo­sób na się­gnię­cie chwytu.

Teraz Jago­da będzie strze­lać. A teraz Jago­da wyko­na mono­strzał. Wyso­ko nogi, roz­bu­ja się i strzeli.

(Poka­za­nie wspi­nacz­ki sta­tycz­nej i dyna­micz­nej w czasie).

Wspi­na­nie dyna­micz­ne pozwa­la nam poko­nać szyb­ciej ścia­nę, ale musi­my liczyć się z tym, że może­my utra­cić rów­no­wa­gę, mamy wte­dy mniej niż 3 punk­ty podparcia.