Żywiec­ki Park Kra­jo­bra­zo­wy leży przy gra­ni­cy pol­sko-sło­wac­kiej, w połu­dnio­wej czę­ści woje­wódz­twa ślą­skie­go. Obej­mu­je naj­wyż­sze par­tie Beski­du Żywiec­kie­go. Prze­ci­na­ją­ce park szla­ki tury­stycz­ne pro­wa­dzą wśród malow­ni­czych dolin i wyso­ko­gór­skich kra­jo­bra­zów. Latem są one rajem dla miło­śni­ków kolar­stwa gór­skie­go. Zimą z całej Pol­ski zjeż­dża­ją w te stro­ny nar­cia­rze i snowboardziści.

W cen­tral­nej czę­ści par­ku wzno­si się masyw gór­ki Pil­sko. Jest on dru­gim, po Babiej Górze, naj­wyż­szym wznie­sie­niem Beski­du Żywiec­kie­go. W swo­im naj­wyż­szym, poro­śnię­tym koso­drze­wi­ną punk­cie, poło­żo­nym po sło­wac­kiej stro­nie gra­ni­cy, osią­ga on 1557 m n.p.m. Na Pil­sku dzia­ła m.in. nar­ciar­ski wyciąg orczy­ko­wy. Sama gra­ni­ca prze­bie­ga przez nale­żą­cą do masy­wu, 1542-metro­wą Górę Pię­ciu Kop­ców. Żywiec­ki Park Kra­jo­bra­zo­wy to jed­nak nie tyl­ko wyso­ko­gór­skie hale, ale też stro­me, zale­sio­ne zbo­cza i licz­ne osu­wi­ska. Wyzna­czo­no w nim dzie­więć rezer­wa­tów przy­ro­dy. Beskid Żywiec­ki cha­rak­te­ry­zu­je się typo­wą dla wyso­kich gór, pię­tro­wą roślin­no­ścią. W jego naj­wyż­szych par­tiach żyją niedź­wie­dzie, rysie, wil­ki i bor­su­ki. Na tere­nie par­ku schro­ni­ły się też licz­ne sar­ny i jele­nie, a tak­że wie­le gatun­ków jasz­czu­rek i węży.

Naj­lep­szą bazą wypa­do­wą do zwie­dza­nia par­ku jest poło­żo­ny przy jego otu­li­nie Żywiec. Miej­sco­wość ta ofe­ru­je wie­le hote­li, pen­sjo­na­tów i pokoi gościn­nych. Jest poło­żo­na w odle­gło­ści zale­d­wie kil­ku kilo­me­trów od gra­nic trzech pięk­nych par­ków kra­jo­bra­zo­wych tej czę­ści Ślą­ska: Żywiec­kie­go, Beski­du Małe­go i Beski­du Ślą­skie­go. Łatwo stąd się dostać na pobli­skie sto­ki nar­ciar­skie, m.in. dys­po­nu­ją­cą noc­nym oświe­tle­niem nar­to­stra­dę na górze Żar. Odwie­dza­jąc Żywiec­ki Park Kra­jo­bra­zo­wy, war­to się w Żyw­cu zatrzy­mać cho­ciaż na jeden dzień ze wzglę­du na nie­ba­nal­ne zabyt­ki, takie jak gotyc­ko-rene­san­so­wa Kon­ka­te­dra i XV-wiecz­ny Sta­ry Zamek, prze­bu­do­wa­ny 150 lat temu przez cesar­ską dyna­stię Habs­bur­gów w sty­lu neo­go­tyc­kim. Źró­dłem nie­po­wta­rzal­ne­go uro­ku Żyw­ca jest tak­że to, że wzno­si się on nad brze­ga­mi tzw. Jezio­ra Żywiec­kie­go, czy­li zato­pio­ne­go wśród gór zbior­ni­ka reten­cyj­ne­go, powsta­łe­go po zbu­do­wa­niu tamy na rze­ce Sole. Latem moż­na zoba­czyć na nim żaglów­ki, wind­sur­fe­rów i kaja­ka­rzy. Poza samym Żyw­cem, w Żywiec­kim Par­ku Kra­jo­bra­zo­wym moż­na zatrzy­mać się w licz­nych, roz­sia­nych po jego tery­to­rium pen­sjo­na­tach, gospo­dar­stwach agro­tu­ry­stycz­nych i schro­ni­skach PTTK.

Na góru­ją­ce nad wszyst­ki­mi zbo­cza­mi par­ku Pil­sko moż­na podejść żół­tym szla­kiem tury­stycz­nym z Kor­bie­lo­wa w gmi­nie Jele­śnia, w połu­dnio­wo-wschod­niej czę­ści par­ku. Będąc w niej, trze­ba wybrać szlak żół­ty, któ­ry po dwóch godzi­nach mar­szu dopro­wa­dza na Halę Mizio­wą. Tam nale­ży skrę­cić w ozna­czo­ny na czar­no trakt na szczyt. Podej­ście tą dro­gą zaj­mu­je śred­nio oko­ło pół godziny.

W ostat­nich latach jesz­cze więk­szą popu­lar­no­ścią od trak­tów pie­szych cie­szą się prze­ci­na­ją­ce Żywiec­ki Park Kra­jo­bra­zo­wy szla­ki rowe­ro­we. Wszyst­kie są dobrze ozna­ko­wa­ne i przy­go­to­wa­ne przez zapa­leń­ców kolar­stwa gór­skie­go. Dzie­lą się na róż­ne stop­nie trud­no­ści i pro­wa­dzą czę­sto do atrak­cyj­nych punk­tów wido­ko­wych. Do naj­trud­niej­szych tras nale­ży wycho­dzą­cy z Jele­śni szlak pro­wa­dzą­cy stro­my­mi zbo­cza­mi 737-metro­wej Jani­ko­wej Gra­py, skąd moż­na podzi­wiać jed­ne z naj­pięk­niej­szych wido­ków parku.